عیسی یک بار در مکانی پنهان دعا کرد. هنگامی که توقف کرد، یکی از شاگردانش به او گفت: «خداوندا، ما را بیاموز که دعا کنیم، همانطور که یوحنا نیز به شاگردان خود تعلیم داد
بنابراین، ماهیت مسیحی فرزند خدا در هیچ چیزی مانند دعا ظاهر نمی شود. نماز حتي نشانه حيات معنوي است و دعاي انسان حال روح اوست. کسی که نماز نمی خواند زندگی ندارد. کسی که سعی نمی کند نماز بخواند دین ندارد. زیرا دین مجموع روابط انسان با خداست و نماز روشن ترین بیان این روابط است. و هر که با خدا رابطه داشته باشد، نماز اوست. کسی که خدا را انکار می کند نمی تواند دعا کند زیرا موجودی را که به او وابسته است نمی شناسد. هر کس خدا را تصور کند که هست، اما به دنیا اهمیتی نمی دهد، یا همه چیز جزئی از خداست، نمی تواند دعا کند، زیرا دعا مستلزم وجودی است که بر ما حاکم است، دانا و قادر مطلق، که بیهوده به او نزدیک نمی شویم. و ما می توانیم با اطمینان آنها را بپرستیم.
از آنجا که ما چنان عمیقاً سقوط کرده‌ایم که امکان ندارد با قدرت خود با خدا رابطه واقعی و مبارک برقرار کنیم - خود خدا در جسم ظاهر شد تا راه ما به سوی خودش شود، او جهان را با خود آشتی داد (2). قرنتیان 5) و تنها دین حقیقی را که مرکز، آغاز و پایان آن خداوند ما عیسی مسیح است، به ما نشان داد. و همانطور که او این رابطه مبارک را برای خود ما آشکار کرد که ما فقط از طریق ایمان وارد آن می شویم، به ما که با ایمان به کار منجی با او رابطه واقعی برقرار کردیم آموخت که این رابطه را در دعا بیان کنیم. اما کسی که فرزند خدا نشده واقعا نمی تواند دعا کند.
دعا گفتگوی روح با خداست (مزمور 19:15). خدا روح است و از این رو، کسی که او را دعا می کند، باید قلب، حواس و افکارش را از این زمین دور کند، خود را به تمام زمین ببندد و با تمام روح خود در خدا متمرکز شود و همه چیز را به او عرضه کند و با او شریک شود. همه غم ها و همه شادی ها را برای او ابراز می کنیم و از او تشکر می کنیم و تحسینی که وقتی به او و اعمالش می نگریم احساس می کنیم. از اینجا معلوم می شود که خواندن نماز بدون این تمرکز قلب در خدا به معنای دعا نیست. فریسی دعا کرد اما دعا نکرد (لوقا 18:11: "او برای خود دعا کرد"). خدا به قلب نگاه می کند. وقتی پسر ولخرج قرار بود پدرش را ملاقات کند، باید برمی گشت - اما ابتدا باید به خود می آمد، زیرا باید وضعیت او را در اعماق روحش می دانست. همانطور که کسی می خواهد در دعا با خدای خود ملاقات کند و با او صحبت کند، اگر بخواهد با او شریک شود و اگر بخواهد به خواسته هایش برسد باید وجه خدا را در اعماق جان و دل بجوید. برای این منظور، قلب فرزندان خدا باید شبیه چنگ خوش کوک باشد، تا هر گاه روح دعای خدا می آید، دعاهای فروتنانه، التماس، کفرهای شادی آور، و ستایش ها را به همراه داشته باشد - تا مزامیر به صدا درآید. تخت فیض قلب مؤمن باید شبیه نگهبان باشد، هر که نزد پروردگارش بیاید آماده است با او صحبت کند. قلب مؤمن باید شبیه چنگ ائول باشد تا هرگاه نسیم در باغ می وزد صادقانه به صدا درآید. و او که قلبش به این ترتیب آماده و هماهنگ شده است، توصیه رسولی را برآورده می کند: "بی وقفه دعا کنید" (اول تسالونیکی 5: 17). برای این منظور، قلب فرزندان خدا باید شبیه چنگ خوش کوک باشد، تا هر گاه روح دعای خدا می آید، دعاهای فروتنانه، التماس، کفرهای شادی آور، و ستایش ها را به همراه داشته باشد - تا مزامیر به صدا درآید. تخت فیض قلب مؤمن باید شبیه نگهبان باشد، هر که نزد پروردگارش بیاید آماده است با او صحبت کند. قلب مؤمن باید شبیه چنگ ائول باشد تا هرگاه نسیم در باغ می وزد صادقانه به صدا درآید. و او که قلبش به این ترتیب آماده و هماهنگ شده است، توصیه رسولی را برآورده می کند: "بی وقفه دعا کنید" (اول تسالونیکی 5: 17). برای این منظور، قلب فرزندان خدا باید شبیه چنگ خوش کوک باشد، تا هر گاه روح دعای خدا می آید، دعاهای فروتنانه، التماس، کفرهای شادی آور، و ستایش ها را به همراه داشته باشد - تا مزامیر به صدا درآید. تخت فیض قلب مؤمن باید شبیه نگهبان باشد، هر که نزد پروردگارش بیاید آماده است با او صحبت کند. قلب مؤمن باید شبیه چنگ ائول باشد تا هرگاه نسیم در باغ می وزد صادقانه به صدا درآید. و او که قلبش به این ترتیب آماده و هماهنگ شده است، توصیه رسولی را برآورده می کند: "بی وقفه دعا کنید" (اول تسالونیکی 5: 17). قلب مؤمن باید شبیه چنگ ائول باشد تا هرگاه نسیم در باغ می وزد صادقانه به صدا درآید. و او که قلبش به این ترتیب آماده و هماهنگ شده است، توصیه رسولان را برآورده می کند: "بی وقفه دعا کنید" (اول تسالونیکیان 5: 17). قلب مؤمن باید شبیه چنگ ائول باشد تا هرگاه نسیم در باغ می وزد صادقانه به صدا درآید. و او که قلبش به این ترتیب آماده و هماهنگ شده است، توصیه رسولی را برآورده می کند: "بی وقفه دعا کنید" (اول تسالونیکی 5: 17).

و این حال دعای دل ناگزیر برای نماز است; زیرا خداوند تنها در دل دعا با دعا شریک می شود. آن کس که چنگ دل خود را با گناه عمدی هماهنگ کرد، هر که از تماشا و نگهبانی دست بردارد، تعجب نمی‌کند که خداوند تو را ملاقات نمی‌کند، آن‌گاه که مجبور به دعا می‌شوی. تلخی شدید قلب ایوب را ناراحت کرد، به طوری که او نتوانست دعا را در خود بیابد و فریاد زد: "کاش می دانستم کجا او را پیدا کنم. من به جای او می رفتم» (ایوب 23: 3). اگر او آرام می گرفت و دلش را بر همه چیز می بست، خدای خود را می یافت که نه در طوفان، نه در صاعقه و نه در زلزله، بلکه در نسیم آرام ظاهر می شود (اول پادشاهان 19:12).

هر که روحش را این گونه قرار دهد، خدا با اوست، و همیشه و همیشه، در کار و آرامش، در بیداری و خواب با او مهربان صحبت می کند. خداوند عیسی قلب کاملاً منظمی داشت و گفت: "من تنها نیستم، زیرا پدر با من است" (یوحنا 16:32).

با این حال، خداوند عیسی آنچه را که در قلب خود احساس می کنیم، همچنین با کلمات به ما می آموزد. بسیاری از مردم فکر می کنند که داشتن یک ایده وارسته کافی است. اما خداوند عیسی به ما می آموزد که افکار و احساسات خود را با کلمات بیان کنیم، و قطعاً هدف خوبی دارد.

اما گاهی اوقات چنان احساساتی بر ما غلبه می‌کند که نمی‌توانیم دعای خود را منظم و مشخص بیان کنیم، به طوری که روحمان به درون می‌رود. چنین مرثیه ای، آه یک مأمور گمرک است: «خدایا رحم کن بر من گنهکار» که از دل ترسیده و گناه زده بیرون می ریزد. و می دانیم که خداوند آه را درک کرد و مأمور گمرک را در آرامش به خانه گذاشت. خداوند عاشق شنیدن چنین آه هایی از دل هراسان است. - اما چرا خداوند عیسی به خواسته های ما آموزش داد که با کلمات لباس بپوشیم؟ از آنجا که دهان از فراوانی قلب سخن می گوید (متی 12:34)، و چون نمی توانیم خواسته های خود را با کلمات بیان کنیم، همچنان دلیلی بر این است که امیال ما مبهم، مبهم، سوء تفاهم و به اندازه کافی تجربه نشده و ناشناخته هستند. در دعا می دانیم که آیا حواسمان پرت شده است یا خیر، آیا واقعاً تمام ذهنمان معطوف خداست، و آیا واقعاً از آنچه از خدا می خواهیم آگاه هستیم.

اگر کلام خدا غذای روح ماست، نماز هوای آن است. اگر کلام خدا را بخوانید، نگویید که به اندازه کافی دارید - باید نفس بکشید، در غیر این صورت حتی با زیاده‌روی نان هلاک خواهید شد. اگر فکر می کنی که خواندن دعاهایی که در جوانی آموختی، دعا از کتب دعا پیشاپیش دعاست، ای چقدر اشتباه می کنی، ای چقدر نادانی! دعا، ندای روح شما به سوی خدای حاضر است، یا به قول رسول: من با روح (یعنی با تمام قلبم متمرکز) دعا می کنم و با عقل (یعنی با حافظه متمرکز) دعا می کنم. و کلماتی که احساسات من را بیان می کند) (اول قرنتیان 14:15).

آه چقدر دعا با ارزش است با پدری سرشار از عشق و مهربانی معاشرت داشته باشید! با عیسی، که بهترین دوست، برادر، نجات دهنده ماست، مشارکت داشته باشیم. ما کسی را که دوست داریم دوست داریم. بر حسب زندگی دعای خود می دانی که چه عشقی به خدا هستی، چقدر روحت طمع دارد، چشمه های همه سعادت را، چه آرزویی داری که عشق، حقیقت، زندگی، نور، راه، در، چوپان، قلعه، صخره - همه، آنچه برکت می دهد، آنچه را خوشحال می کند، آنچه را بالا می برد. «دعا وسیله واقعی رشد معنوی است و بگوییم وسیله. ممکن است دیگران ما را تشویق کنند که از نیرویی که به دست می آوریم استفاده کنیم، اما دعا سرمایه معنوی و زندگی ما را چند برابر می کند، پری روح القدس را به وفور به سوی ما می کشاند و زندگی انسانی ما را الهی می کند. بال های روح با دعا تقویت می شود; شور، غیرت، شور و شوق با دعا شعله ور می شود،